“Ruhil tahu Ruhil salah. And I will fix everything. I promise.”
“Saya dah serik ditinggalkan. Sebelum kita kahwin dahulu, pernah juga awak buat macam ni. Bila awak kembali, awak janji macam-macam dengan saya. Tapi rupanya? Kita dah ada anak pun, awak masih tinggalkan saya. You broke your own promises, Ruhil. Saya taknak baca buku yang sama berulang kali sedangkan saya tahu pengakhirannya akan mengecewakan saya.”
“I am deadly serious this time. Please, Ruhil beg you, abang. Terima Ruhil balik. Abang tak tahu macam mana rumit hidup Ruhil selama 3 tahun ni. Ruhil tak tenang.”
“Jadi awak fikir kehidupan saya elok masa awak pergi? Anak-anak terbiar. Selfish! Dengan apa yang telah awak buat, awak fikir ada lagi ruang untuk awak dalam hidup saya?”
“Abang tak sayangkan Ruhil? Ruhil sanggup sujud di kaki abang!” Ruhil meraung, menggila. Histeria melutut memeluk kaki Abang Izmeth. Sedang Abang Izmeth kaku di situ melihat tingkah Ruhil yang sadis.
“Sudahlah. Stop your acting. Saya dah masak dengan perangai awak.” Abang Izmeth menarik kakinya dari pelukan Ruhil. Namun Ruhil paut erat.
“Demi Allah. Ruhil menyesal.” Ruhil seolah merintih.
Dan rintihannya menghentikan tarikan kaki Abang Izmeth.
Nama Allah diperjudikan.
Abang Izmeth terkedu.
“Forgive me. Terimalah Ruhil balik. I need you.”
Abang Izmeth telah liur. Sebelum menarik semula kakinya dan melangkah pergi.
No comments:
Post a Comment